Onderweg naar inclusie
Niemand zou zich buitengesloten moeten voelen; iedereen moet gelijkwaardig mee kunnen doen. Dat wil het VN Verdrag dat gelijke rechten voor mensen met een handicap regelt. Pieter van den Kieboom beschrijft in dit artikel dat ambtenaren welwillend zijn, maar amper beseffen hoeveel er nog moet veranderen:
De zoektocht naar de inrichting van een inclusieve samenleving, gaat een volgende fase in, nu Nederland eindelijk het VN-verdrag voor de rechten van mensen met een beperking heeft bekrachtigd.
Het Verdrag stelt een wettelijk kader met als doelstelling het eerbiedigen van de inherente waardigheid van personen met een handicap om effectief op gelijke voet met anderen te kunnen participeren in de samenleving. Dus om de maatschappij, diensten, produkten, informatie en de openbare ruimte voor iedereen bruikbaar, toegankelijk, uitgankelijk en bereikbaar te maken oftewel om een goed leven midden in de maatschappij te kunnen leiden.
Dit moet er in de toekomst toe leiden dat niemand zich nog buitengesloten voelt en gelijke rechten heeft. Maar hoe het moet?Bij betrokken partijen is vaak nog onvoldoende bewustzijn over wat daar voor nodig is en hoe dat gerealiseerd kan worden.
Sinds medio juni woon ik in Wageningen waar ik als blinde letterlijk regelmatig tegen van alles op loop. Of informatie blijkt voor mij niet of moeilijk vindbaar.
Aangezien ik graag een actief leven leidt, ondernemend ben en daardoor uitdagingen aanga om nieuwe terreinen te verkennen heb ik heel wat ervaring opgedaan om zo veel mogelijk een inclusief leven te leiden. Terwijl een gewoon kruispunt voor zienden geen obstakel is, kan dat voor mij met mijn blindenstok in de spits met alle studenten onderweg een hele onderneming zijn. Een bereidwillige ambtenaar moest helaas melden dat er voorlopig voor de beloofde nieuwe geluidsafhankelijke installatie met tikkers geen budget beschikbaar is. Een andere betrokken ambtenaar was na overleg bereid om een kostenraming te maken voor de aanleg van noppentegels en geleidelijnen op de door mij meest gebruikte lokaties. Afhankelijk van wat dat allemaal gaat kosten wordt het mogelijk in gedeelten aangelegd. Ook is er een stappenplan in de maak voor alle aanpassingen die nodig zijn bij toekomstige reconstructies of nieuw aan te leggen openbare ruimte. Hier moet dan natuurlijk ook budget voor vrijgemaakt kunnen worden.
Ze gaf aan dat het voor hen nog allemaal tamelijk nieuw is, maar voor ons is dit thema al heel oud en is het nu met dit Vn verdrag hoog tijd om er beleid op af te stemmen.Gelukkig heb ik sinds kort weer een blindegeleidehond, dus ook voor hem wordt het straks een stuk duidelijker waar de stoep eindigt en de fietspad begint.
Inclusie gaat veel verder dan aanpassing van de omgeving. Ook websites of apps blijken voor mij vaak niet toegankelijk. Informatie die met goede ogen wel op het scherm te lezen is, is voor mijn screenreader vaak niet te lezen. Ook mensen in een rolstoel of scootmobiel, met een verstandelijke handicap, psychische stoornis, analfabeten of doven lopen tegen allerlei barrieres op. Er valt voor alle mensen met een beperking nog veel te winnen. Denk aan de vrije keus van huisvesting, participatie aan de arbeidsmarkt, vrijwilligerswerk, sport, cultuur, horeca, musea, recreatie of vrijetijdsbesteding. Met de vergrijzing en de hogere levensverwachting van de bevolking zal de groep met beperkingen in de toekomst steeds verder toenemen.
Als bestuurslid van werkgroep Wageningen toegankelijk, ambassadeur van de coalitie voor inclusie alsmede als lid van de Vereniging inclusie Nederland (IN) doe ik met deze organisaties als ervaringsdeskundige mijn best om o.a. bij gemeenten evenals landelijk de inclusie-agenda onder de aandacht te brengen. Op deze agenda worden doorlopend de knelpunten naar mogelijke oplossingen begeleid. De gemeente is nog zoekende en wij dagen de raadsleden en het college uit hierover een duidelijke en vereiste positie te kiezen aangezien vanaf 1 januari 2017 de Wet Gelijke Behandeling Chronisch zieken en gehandicapten en de Participatiewet volgens het VN-verdrag verder aangescherpt zijn.
Daarnaast is het ook noodzakelijk het bewustzijn over inclusie binnen de hele branche van architectuur, openbare ruimte, mobiliteit, produktontwikkeling, maar ook gezondheidszorg en het onderwijs te verhogen. Alleen waar kinderen samen leren, leren ze ook om samen te leven en later samen te werken.
Onontbeerlijk in dit proces is de ervaringsdeskundigheid van iedereen met wat voor soort beperking dan ook om zich hierbij aan te sluiten met hun wensen of behoeften om tot de realisatie van die inclusieve participatiemaatschappij te komen. Nadat ik op meerdere lokaties in Nederland gewoond heb, merk ik op dat deze groep niet overal even mondig is en bereid is om voor zichhzelf op te komen. Ik heb de indruk dat ze vaak niet te lastig willen zijn voor hun omgeving of al hun energie al opgemaakt hebben aan het organiseren van wat er binnen hun dagelijkse mogleijkheden ligt. Hierbij doe ik dus een oproep om indien u in dit proces een bijdrage kunt leveren zich hiervoor aan te melden bij Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Pieter van den Kieboom.
